Prolog

Znowu deszcz i mgła, Boże, chyba nigdy do tego nie przywyknę. W Manchesterze mieszkam już od ponad roku, jednak brakuje mi polskiego klimatu, choć wcale nie jest lepszy, niż ten tutaj. Od początku czułam, że nie pasuję do tego miasta, tego kraju, tej wyspy, tej części Europy. Chciałam stąd jak najszybciej wyjechać! Ale, zacznijmy od początku. Jak się tu znalazłam? Musiałam się szybko usamodzielnić, a Anglia wydawała się być dobrym rozwiązaniem. Kiedy skończyłam osiemnaście lat, od razu postanowiłam opuścić dom rodzinny. Dlaczego? Po prostu nie chciałam już dłużej mieszkać z rodzicami. Z roku na rok coraz gorzej się dogadywaliśmy i choć byliśmy (a właściwie jesteśmy…) rodziną, to mamy zupełnie inne charaktery. Mama i tata to uosobienie spokoju, a ja? Ja jestem humorzastą, niepotrafiącą usiedzieć w jednym miejscu jedynaczką, która zawsze miała wszystko, oprócz prawdziwych przyjaciół. I dobrze, nie potrzebowałam ich. Aż do momentu, kiedy zamieszkałam sama… Zdawałam sobie sprawę z tego, że ludzie zwykle nie chcieli przebywać ze mną dłużej, niż to było konieczne. Ja po prostu ich od siebie odpychałam. Dopiero zakończyłam okres dojrzewania, w którym to najbardziej zraziłam do siebie całe otoczenie.  Wszystko przez mój nieugięty charakter. Nigdy nie dawałam sobie nic wmówić, byłam uparta, nie pozwalałam ludziom dojść do słowa. Teraz trochę żałuję. Tak, trochę. Kieruję się myślą, że jeśli przez tyle lat radziłam sobie bez pomocy innych, to i teraz sobie poradzę. Samodzielne mieszkanie było najlepszym życiowym sprawdzianem, który jak na razie szedł mi naprawdę dobrze. Jedyny, największy błąd popełniłam, decydując się na mieszkanie w Manchesterze. Sądziłam, że przywyknę do tego klimatu, a co najważniejsze, zmienię zdanie co do tutejszej ligi piłkarskiej. Nie. Mojemu sercu nadal bliskie były rozgrywki Primera Division, dalej wiernie oglądałam mecze ligi hiszpańskiej w telewizji, cały czas kibicowałam tylko i wyłącznie FC Barcelonie. Dlatego moim celem stała się podróż do Hiszpanii. Tylko ze względu na piłkę? Poniekąd tak. Ale kręcił mnie również tamtejszy klimat, otwartość ludzi, którzy mogą mieć duży wpływ na moją zmianę (tak, pragnęłam jej…), zachęcało mnie to, że dobrze znałam język hiszpański, a najbardziej… Ekipa z Camp Nou. Wystarczyło tylko zabukować bilet lotniczy do Hiszpanii i (po raz kolejny) zacząć od nowa. Żyć lepiej, pełnią sił. Być w końcu szczęśliwa. To da się zrobić!
____________________
Witam na moim nowym blogu! :)  Niektórzy mogą kojarzyć mnie z http://siempre-en-el-camp-nou.blogspot.com/ . Jako, że nie mam co zrobić z natłokiem weny, rozpoczęłam kolejną historię. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Miłego czytania! (: