7 - Jesteśmy na siebie skazani!

-Niepokoi  mnie to, że w twoim pokoju na ścianie z plakatami pomiędzy Pedro Rodriguezem i Jordim Albą znalazł się Cristiano Ronaldo!- powiedziała Gabriela poważnym tonem.

-No bo… Powiesiłam go tam tylko po to, żeby mieć gdzie rzucać rzutkami!- odparłam, rumieniąc się.

-Jasne.- mruknęła.- Coś się kroi!

-Daj spokój.- spojrzałam na nią z wyrzutem.- Ale… Coś w nim jest…- przygryzłam wargę.

-Ha! Wiedziałam!- krzyknęła triumfująco.

-Spadaj!- oburzyłam się.- Po prostu po ostatnich wydarzeniach patrzę na niego z innej strony. Nie traktuję go już jak wroga.- westchnęłam.- Gabi, przecież to jeden z nas! Piłkarz, tak samo jak ja, ty, Messi i reszta.

-Mnie w nic nie mieszaj.- odparła, kończąc śniadanie.

-Głupia.- rzuciłam w nią mandarynką.

-Ej, przesadziłaś!- pomasowała się po czole.- Na treningu ci nie daruję!

-Właśnie, trening!- zerwałyśmy się z krzeseł, pospiesznie spakowałyśmy torby treningowe i wyjechałyśmy autem Gabi w stronę Camp Nou.

* * *

-Dziewczyny, jutro stajemy przed kolejną szansą odzyskania pierwszego miejsca w tabeli. Jeśli zagracie tak, jak na dzisiejszym treningu to nie mam się o co martwić. Jedyny mój problem to atak. Elena czy Laura?- trener westchnął głośno.

-Obie!- krzyknęły zawodniczki z drużyny.

-Dobrze wiecie, że nie mogę.- No tak, przecież Alicia i Camila musiały mieć pewne miejsce w składzie. Nikt z drużyny ich nie lubił, były pupilkami trenera, a pech chciał, że grają na tej samej pozycji co ja i Elena. Ostatecznie ustalono, że w wyjściowej jedenastce znajdzie się El, ja będę miała zapewnione miejsce na następny mecz.

-Chciałbym, żebyście wszystkie pojawiły się na dzisiejszym meczu Barcelony.- powiedział trener.

-Z wielką przyjemnością!- odezwała się Gabriela, na co wszyscy obecni zareagowali śmiechem.

-Oczywiście obserwujemy grę, nie skupiamy się na tym, jaki przystojniak prowadzi piłkę!- zwróciła uwagę Elena.

-No właśnie, mała.- szepnęłam Gabrieli do ucha.

* * *

Siedziałyśmy na trybunach olbrzymiego Camp Nou, rozmawiając, podczas gdy kilka metrów dalej na murawie rozgrzewali się nasi idole. Wśród kadrowiczów znalazłam tego, który jest moim ulubieńcem, „najlepszym z najlepszych”, czyli obiecująca przyszłość Barcelony – Cristian Tello!

W skupieniu przyglądałam się jego ćwiczeniom, zupełnie ignorując rozmowy koleżanek z drużyny. Po chwili do Crisa dołączył Leo Messi, który szepnął coś koledze do ucha, po czym obaj wybuchli śmiechem. W tym momencie kąciki moich ust uniosły się mimowolnie. Widok tych roześmianych postaci był czymś wspaniałym. Na pozór nic nadzwyczajnego, mnie jednak imponował każdy ich ruch. W mojej głowie krążyła wtedy tylko jedna myśl: „Są boscy pod każdym względem!”. Cieszyłam się, że reprezentuję te same barwy klubowe co oni, to było niesamowite uczucie. Gra dla Barcy, oglądanie jej meczów z trybun czy nawet w telewizji. Zawsze towarzyszyły temu emocje nie do opisania.

Rozgrzewka się zakończyła. Piłkarze ustawili się na pozycjach, sędzia mógł rozpocząć spotkanie.

Pierwszy gwizdek. Ruszyli. Moje serce momentalnie przyspieszyło bicie, zgubiło rytm! Dokładnie obserwowałam grę idoli. To wspaniałe, że wystarczyła im jedna sprawnie przeprowadzona akcja, by... Padł gol. Tak, Barca prowadziła 1-0 po zaledwie pięciu minutach gry.  Cóż, co prawda przeciwnikiem było broniące się przed strefą spadkową Getafe, ale. Czułam taką samą satysfakcję jak po golu przeciwko Realowi. Strzelcem bramki był oczywiście król strzelców La Liga, Leo Messi, a asystował mu Thiago. Kolejny „młody zdolny”!

Pierwsza połowa zakończyła się wynikiem 2-0, autorem drugiego gola był Andres Iniesta.

-Laura, żyjesz?- zapytała Gabi, śmiejąc się.- Oni cię zahipnotyzowali!

-Lepiej bym tego nie ujęła.- odparłam, budząc się z „barcelońskiego snu”, do którego jednak szybko powróciłam.

Druga połowa. Po gwizdku sędziego Barcelona w mgnieniu oka odebrała piłkę rywalom. Xavi Hernandez rozpoczął akcję, kierując okrągły przedmiot wprost pod nogi Alexisa Sancheza, który pomknął przez środek boiska, mijając obrońców Getafe i uderzył w światło bramki. Tak oto Blaugrana wywalczyła wynik 3-0, który utrzymał się do końca meczu.

* * *

Stałam na parkingu pod stadionem, opierając się o maskę samochodu Gabrieli. Emocje po meczu jeszcze nie opadły, a jakby tego było mało – panował niesamowity upał. Częściowo był jednak tłumiony przez delikatny wiatr, który nie dawał spokoju moim i tak już znajdującym się w zupełnym nieładzie włosom.- Gdzie ona jest…?- wyszeptałam pod nosem, krzyżując ręce na piersiach.

-Z tego co widziałem, twoja znajoma siedzi jeszcze na trybunach z kilkoma innymi dziewczynami i podziwiają chłopaków zbierających piłki…- powiedział niezidentyfikowany męski głos za moimi plecami.

Odwróciłam się i… Nie uwierzyłam własnym oczom. Stał przede mną jeden z moich idoli, uśmiechał się nieśmiało i mrużył oczy, bo raziło go Słońce.- Tello?- wymamrotałam nieudolnie nazwisko piłkarza. Nic więcej nie udało mi się powiedzieć.

-We własnej osobie.- odparł nieco pewniej ode mnie, ale jego głos również drżał.- Zwiałyście ze swojego treningu i przyszłyście obejrzeć nas?- zaśmiał się krótko, unosząc brew.

Patrzyłam na niego z szeroko otwartymi ustami. Nie potrafiłam wydobyć z siebie ani słowa, pokiwałam więc tylko przecząco głową.

-Wszystko w porządku, Lauro?- zapytał zatroskany.

-O mamo, zna moje imię…- wyrwało mi się. Niekoniecznie chciałam powiedzieć to głośno…

Cristian zareagował śmiechem.- Nie wiem czy pamiętasz, ale byłem na jednym z waszych meczów i całkiem przypadkiem przeczytałem napis na twoich plecach. „Laura 10”.- poruszył brwiami. Powoli zaczął mówić i zachowywać się swobodniej. Ja potrzebowałam trochę więcej czasu…- Lubię naszą damską sekcję.- powiedział, widząc, że ja jak na razie nie mam zamiaru nic mówić.- Oczywiście dlatego, że dobrze gracie, a nie, że jesteście ładne, czy coś.- dodał zakłopotany.- To znaczy jesteście ładne… Cholera.- westchnął ciężko.- Idiota.- mruknął pod nosem.

Zaśmiałam się głośno na widok znajdującego się w na pozór trudnej sytuacji Tello. Jego mina była komiczna!

-Przynajmniej w końcu usłyszałem twój głos.- oznajmił, patrząc w dół.

-Patrzcie, chłopaki! Miłosne podboje Crisa!- usłyszeliśmy roześmianego Alvesa.

-Możesz go nie peszyć?- skarcił kolegę Carles Puyol.

-To da się jeszcze bardziej?- zdziwił się Alexis Sanchez.- Musisz się jeszcze dużo nauczyć, przyjacielu.- podbiegł do nas i objął ramieniem kolegę z drużyny.- Jak ma na imię twoja znajoma?- spojrzał na Tello, a później na mnie, poruszając brwiami.

-Jestem Laura.- powiedziałam, uśmiechając się nieśmiało.

Kąciki ust Chilijczyka również się uniosły.- Śliczne imię.- puścił oczko.

-Dobra, dobra, dam sobie radę.- oburzył się Cris, widząc, jak tonę w głębokim spojrzeniu Sancheza.

Chwilę później dołączył do nas Thiago Alcantara, który zwinnym ruchem „sprzątnął” nam Alexisa z oczu. I znów zostaliśmy sami…

-To jest jakiś cyrk.- parsknęłam śmiechem.

-Przyzwyczaisz się.- rzekł po krótkim namyśle Tello.

-Nie byłabym tego taka pewna. Jak na razie krążę między Barceloną i Madrytem, nie mogę się w żaden sposób ustabilizować.- wzruszyłam ramionami.

-Dlaczego?

-Jest wiele przyczyn.- westchnęłam.- Rodzina, znajomi, i...- przerwałam.

-I...?- Cris zmarszczył podejrzliwie brwi.

-I tak byś mi nie uwierzył.- zaczęłam unikać kontaktu wzrokowego, przecież nie mogłam powiedzieć mu o…

-Czyżby Ronaldo?- cóż, kolega mnie wyręczył.

-Nie, coś ty!- wzdrygnęłam się teatralnie.- To nic ważnego.

-Długo mam jeszcze czekać?!- krzyknął Puyol z drugiego końca parkingu. Widocznie Tello przyjechał dziś na mecz razem z nim. A’propos – chyba mam dług wdzięczności wobec Carlesa. Gdyby nie on, Cristian zapewne domagałby się jakichś wyjaśnień.

-Ech, muszę iść.- skrzywił się Cris.- Spotkamy się jeszcze kiedyś?- spojrzał na mnie niepewnie.

-Gramy w tej samej drużynie, jesteśmy na siebie skazani!- zachichotałam.

-To świetnie.- uśmiechnął się szeroko.- A więc, do zobaczenia!- pocałował mnie w policzek i pobiegł w stronę auta Puyola.

-Do zobaczenia.- pomachałam mu.

* * *

-Czy ja dobrze słyszę?- upewniała się Gabi.- Pocałował cię Cristian Tello?!

-W policzek!

-To wspaniale!- przyjaciółka chyba zignorowała moją odpowiedź. Gabriela była wprost zachwycona moją opowieścią o tym, co wydarzyło się dziś przed stadionem. Cieszyła się tym bardziej niż ja!

Szczerze mówiąc, do mnie to jeszcze nie dotarło. Choć rozmawiałam z nim jakieś cztery godziny temu, do tej pory trzęsły mi się ręce i nie mogłam skupić  się właściwie na niczym.

Postanowiłam wyjść na spacer, ponieważ w domu nie potrafiłam usiedzieć w jednym miejscu.

Mijałam kolejne dzielnice Barcelony, zachwycając się jej walorami turystycznymi. Świeże powietrze bardzo mi pomogło, od razu poczułam się lepiej, ochłonęłam. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, co się tak naprawdę stało. Cristian mnie zahipnotyzował! Nie ma co się dziwić. Chłopak ma nieziemski uśmiech i piękne oczy, jest czarujący. Nieśmiały i jednocześnie niesamowicie pociągający. Moim celem stało się ponowne spotkanie go. To nie było trudne, w końcu w każdej chwili mogłam przyjść na ich trening. Zauważyłam, że zaczęłam myśleć o wykorzystywaniu mojego przywileju co do odwiedzania stadionu z zamiarem zobaczenia młodego piłkarza Barcelony.

-Ja się chyba zakochałam…- powiedziałam sama do siebie, siadając na ławce w parku. Ale czy nie jest za wcześnie, by o tym mówić? Przecież rozmawialiśmy właściwie tylko raz. Czy to wystarczyło, żebym coś do niego poczuła? Wątpię. Nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia. Ba, nie wierzę w żadną miłość. W takim razie co to jest? Biję się z myślami. Jestem bezradna. To „coś” nie do opisania. Pozostawia mnóstwo pytań, do których nie potrafię znaleźć odpowiedzi.

* * *

Siedziałam w swoim pokoju, rozkoszując się panującą ciszą. Gabrieli nie było w domu, wyszła na randkę z niedawno poznanym chłopakiem. Cieszyłam się, że zaczynało jej się układać. Już za długo była sama. Miałam tylko nadzieję, że ten Nicolas jest dla niej odpowiedni. Postanowiłam, że będę go obserwować, bo przecież nie pozwolę na to, by moja przyjaciółka marnowała swój cenny czas dla jakiegoś idioty!

Z przemyśleń wyrwał mnie dźwięk przychodzącego smsa.- „Wyjrzyj przez okno.”- przeczytałam głośno. Autorem wiadomości był Ronaldo. Zdziwiona pospiesznie wstałam z łóżka i podbiegłam do okna, uchylając firankę. Przed domem stał znajomy mi już samochód. O jego maskę oparty był właściciel auta – Cristiano. Mężczyzna uśmiechał się szeroko w moją stronę, a iskierki w jego oczach było widać nawet mimo tego, że przykrywały je ciemne okulary.- Co on tu do cholery robi?- mruknęłam pod nosem. Cóż, nie było czasu na zastanawianie się, musiałam szybko się przygotować, bo ciągle byłam poganiana przez Portugalczyka krzykami i telefonami.

Po piętnastu minutach wybiegłam z domu, nie mogąc złapać tchu. Chyba jeszcze nigdy w życiu nie przebrałam się, nie ułożyłam włosów i nie umalowałam tak szybko.- Co cię do mnie sprowadza?- w końcu się odezwałam, normując oddech.

Ronaldo zdjął okulary, spojrzał na mnie, unosząc brwi i po chwili wybuchł donośnym śmiechem.- Wszystko w porządku?- wydusił.

-W jak najlepszym.- odparłam ironicznie.-Możesz  mi w końcu powiedzieć, co kombinujesz?

-Najpierw wsiądźmy do auta.- puścił oczko.

-Hej, nie tak szybko, kolego!- pogroziłam mu palcem.- Muszę wiedzieć, w co się pakuję.

-Nie dramatyzuj, to nic wielkiego.- podniósł mnie i wepchnął siłą do samochodu. Moje sprzeciwy na nic się nie zdały…- Jak tam twoja piłkarska forma?- zapytał, kiedy już ruszyliśmy.

-Wspaniale.- mruknęłam pod nosem, krzyżując ręce na piersiach.

Połowa drogi upłynęła mi na teatralnym dąsaniu się i ignorowaniu Portugalczyka. Nadal nie miałam pojęcia gdzie jedziemy, a nie mogłam się zapytać, bo przecież się do niego nie odzywałam! 

Pokonywaliśmy kolejne kilometry. Niebo zaczęło w końcu ciemnieć. Wtedy coś zaczęło mi świtać…

-Zaraz, zaraz…- zmarszczyłam brwi, przyglądając się znajomym ulicom.- Czy to nie są przedmieścia Madrytu?

-Brawo! Teraz już wiesz gdzie cię zabieram!- krzyknął z nieukrywanym entuzjazmem Ronaldo.

-Zostałam… Uprowadzona!- pokiwałam bezradnie głową.- Znowu… Tym razem też knujesz coś z Ramosem?- spojrzałam na niego, przybierając ironiczny wyraz twarzy.

Portugalczyk odpowiedział mi śmiechem.- Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie.

* * *

No i dowiedziałam się. Będąc w chyba największej willi, jaką w życiu widziałam.

-Po naszej ostatniej randce na Bernabeu postanowiłem pokazać ci mój dom.- wyszczerzył się Portugalczyk.

-Słucham?- spojrzałam na niego tępo.- To nie była randka.

Samo oprowadzenie mnie po domu zajęło Crisowi pół godziny. Budynek był olbrzymi, trzypiętrowy. Miał mnóstwo pięknie urządzonych pokojów. Był cudowny. Zastanawiało mnie tylko jedno.

-Co ja tu w ogóle robię?

-Pomyślałem, że fajnie będzie spędzić ze sobą kilka dni…- uśmiechnął się.- Ale tak… Po przyjacielsku!- dodał przerażony, widząc moją minę. Już dobrze wiedział z czym wiąże się zdenerwowanie mnie.

-Kilka dni…? Chcę wrócić do domu!- oburzyłam się.

-Zostań tu przynajmniej do jutra…

-A trening? I Gabi? Przecież ona o niczym nie wie!- krzyczałam.

-Tu się mylisz, wszystkiego dopilnowałem.- puścił oczko.

Usiadłam zrezygnowana na kanapie w salonie.- Okej, zostanę.- oznajmiłam po chwili namysłu.- Ale tylko do jutra!

-Dziękuję!- CR7  objął mnie uradowany.

Jak spędziliśmy resztę tego dnia? O dziwo… Było miło… Nie kłóciliśmy się. To znaczy Cristiano po prostu ignorował moje humorki. Zauważyłam nawet, że ograniczył swoje odzywki, starał się, by nie powiedzieć kilku słów za dużo.

Oglądaliśmy głupie filmy, śmiejąc się przy tym do łez, graliśmy w jakieś planszówki, w których najczęściej to ja triumfowałam, co bardzo irytowało Ronaldo i niekiedy ciężko mu było tłumić w sobie zdenerwowanie. Wieczorem zrobiliśmy sobie kolację, by skonsumować ją przy kolejnym filmie. Tym razem zgodnie wybraliśmy horror. No tak, tylko tego wtedy brakowało. Nie dość, że nie będę spała w swoim domu, to jeszcze nie usnę ze strachu!

-To nie jest dobry pomysł, Cris.- pokiwałam głową, spoglądając na ekran ogromnego telewizora.

-Nie panikuj, obronię cię przed każdym psychopatą, który pojawi się tej nocy w moim domu.- Portugalczyk wybuchł śmiechem.- Po prostu nie bierz tego na poważnie.- pocałował mnie w czubek głowy.

Przez moje ciało przeszły dreszcze, tego się kompletnie nie spodziewałam. Zaczęłam analizować wydarzenie sprzed kilku sekund. Przyjacielski gest, czy może coś więcej? Myśli w mojej głowie kłębiły się z prędkością światła.

Nim się obejrzałam, ramię Cristiano wygodnie spoczywało już na moich barkach. Czułam się coraz gorzej. Myślałam tylko o Tello.  O jego oczach, uśmiechu, wspominałam naszą rozmowę. Byłam już pewna, że jestem w nim zakochana. W Cristianie, nie w Cristiano. Cóż za zbieżność imion!

Chciałabym wiedzieć, co myśli Ronaldo. Czego ode mnie oczekuje? Że rzucę mu się w ramiona i będziemy żyli długo i szczęśliwie? Nic do niego nie czułam, za to on do mnie… Skomplikowałam sprawę. Mogłam tu nie przyjeżdżać. Jak mogłam się zgodzić na noc u Crisa?!

Film trwał w najlepsze. Starałam się skupić tylko na nim, ale Portugalczyk mi na to nie pozwalał. Właściwie nie on, tylko intensywny zapach jego perfum, który mnie hipnotyzował. Zaciągałam się nim, aż w końcu zachciało mi się spać.

-Coś nie tak?- spytał mój towarzysz, czując, jak moja głowa bezwładnie ląduje na jego ramieniu.

Nie doczekał się odpowiedzi, po prostu nie miałam już siły nawet na jakikolwiek ruch. Poczułam tylko, jak Ronaldo mnie podniósł (zachowując się przy tym najdelikatniej jak tylko potrafił), zaniósł mnie na górę do swojej sypialni, położył na łóżku i okrył moje ciało ciepłą kołdrą. Po chwili usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi.

-Cris…- mruknęłam pod nosem.- Zostań…

Mężczyzna bez słowa cofnął się i usiadł na podłodze, obok łóżka.

W mojej głowie była tylko jedna myśl: „Co ja zrobiłam?”. Po co kazałam mu zostać? Przecież jeszcze kilkanaście minut temu chciałam od niego uciec… To było silniejsze ode mnie. Ale właściwie co? Uczucie do Cristiano? Czy jest sens, by dłużej sobie wmawiać, że nic do niego nie czuję? Przecież to oszukiwanie samej siebie. On jest wspaniały. Ma w sobie coś, co pociągało mnie od samego początku naszej znajomości, co starałam się ukryć. Przed Gabrielą, Ronaldo, przed samą sobą.

A Tello? Dlaczego kocham dwóch mężczyzn jednocześnie? To wszystko zaczyna wymykać mi się spod kontroli.

Uniosłam delikatnie powieki. Zobaczyłam Portugalczyka drzemiącego na skraju łóżka. Skupiłam się na miarowym unoszeniu i opadaniu jego klatki piersiowej. Jego ciało było idealne w każdym calu.

Coraz ciężej było mi ukryć moje uczucia. To chore. Muszę stąd uciec, zanim zrobię coś głupiego. Ale przecież jest… 2 nad ranem… Wszystko przeciwko mnie. W sumie ucieczka to nie byłby dobry pomysł. W życiu nie wyszłabym przecież na ulicę w środku nocy w zupełnie obcym miejscu! Po obmyśleniu sytuacji, w której się znajdowałam, kompletnie opadłam z sił i zasnęłam.

* * *

-Cholera, już jedenasta!- krzyczałam, błądząc po ogromnym domu Ronaldo.- Dlaczego mnie nie obudziłeś?!- spojrzałam z wyrzutem na Portugalczyka krzątającego się po kuchni.

-Spałaś tak słodko… Nie miałem serca cię budzić.- puścił oczko.

-Serio?- spojrzałam na niego, unosząc brwi.- Teraz za karę musisz odwieźć mnie do domu.

-To dla mnie przyjemność!

Poszłam na górę do pokoju, w którym spędziłam ostatnią noc. Nie miałam ze sobą niczego, co mogłabym spakować, więc w zasadzie mogłam wyjeżdżać z Madrytu w trybie natychmiastowym. Nagle jednak zauważyłam coś, obok czego nie potrafiłam przejść obojętnie. Był to widok miasta, którego wczoraj nie miałam okazji zobaczyć, ze względu na późną porę. Wyszłam na balkon, po czym oparłam się o jego barierkę. Stolica Hiszpanii wyglądała cudownie. Zakochałam się w Madrycie, już kiedy pierwszy raz się tutaj pojawiłam, a teraz… Teraz utwierdziłam się w przekonaniu, że warto oddać serce temu miastu. Mnóstwo okazałych budowli, placów, pięknych ulic, a nad tym wszystkim nieskazitelne błękitne niebo. Każdy szczegół miasta tworzył idealną całość.

-Aż szkoda stąd wyjeżdżać, co?- szepnął mi do ucha Cristiano, na co zareagowałam przeraźliwym piskiem.

-Mógłbyś mnie łaskawie nie straszyć?!

Piłkarz odpowiedział mi donośnym śmiechem. Po chwili uspokoił się, opadł podobnie jak ja na barierkę, westchnął i skierował wzrok na panoramę Madrytu, uśmiechając się co jakiś czas mimowolnie.

-Opowiedz o sobie.- Portugalczyk w końcu zdecydował się przerwać krępującą ciszę.

-Nie bardzo wiem co konkretnie chcesz wiedzieć, ale…- wzięłam głęboki oddech.- No więc, na imię mam Laura, jestem pół Polką, pół Hiszpanką (mój ojciec pochodzi z Sewilli), mam prawie dwadzieścia lat, znalazłam się tutaj właściwie całkiem przypadkiem…

-Masz kogoś?- przerwał mi, patrząc w ziemię.

-Nie.- odpowiedziałam, na co delikatnie się uśmiechnął.- Nigdy nie miałam chłopaka. Wielu mi się podobało, ale wszystko kończyło się na…- wzruszyłam ramionami.- Przyjaźni.

-Dlaczego?- zapytał, wyraźnie zaintrygowany.

-To proste: albo moja miłość nie była odwzajemniona, albo po prostu traciliśmy kontakt, albo nie czułam nic wyjątkowego…- pokiwałam głową w geście bezradności.

Ronaldo spojrzał na mnie niepewnie.- Mogę zadać ci jeszcze jedno pytanie?- przygryzł wargę.

-Jeśli już rozmawiamy o wszystkim…

-Jesteś teraz zakochana?

Zastanowiłam się chwilę. Czułam coś do dwóch mężczyzn. Jednym z nich był właśnie on, ale przecież się nie przyznam!- Tak.- odparłam po chwili półszeptem. I wtedy zadzwonił mój telefon. To, co usłyszałam na zawsze odmieniło moje życie…

 __________________________

No to tak: wiem, że namieszałam z Cristiano i Cristianem, ale wszystkiego dowiecie się w swoim czasie.:D Cierpliwości, kochane! :) 

W związku z tym, że odczuwam niesamowitą pustkę po zakończeniu "Siempre en el Camp Nou", rozpoczynam kolejne opowiadanie. Jest jednak jeden problem. O jakiej drużynie pisać? Postanowiłam zdać się na Was. Pomożecie? :)